Kunst i.p.v. kussen

Een project van ATELIER.kg om naar de waarde van kunst te peilen in tijden dat je niet mag kussen.

@geeert maakt al kunst zo lang als hij zich kan herinneren. Als kind vees hij de koplampen van een auto om een robot mee te bouwen of stak een weide in brand om het effect van de likkende vlammen te zien. Dat de politie toen aan zijn deur stond, was een spijtig zij-effect waar hij tot vandaag nog trauma’s aan overhoudt. 

Om zijn scheppende drang enigszins onder controle te houden, vertrouwden zijn ouders hem toe aan een buurman-kunstenaar, die hem meenam naar de Academie voor Schone Kunsten in Eeklo. Die kunstenaar was Achiel Pauwels, keramisch beeldhouwer, 89 jaar ondertussen, maar maakt nog elke dag een tekening. Scheppende drang is voor altijd. 

Geeert gaat nog altijd elke (nu ja, elke …) week naar de Academie. Hij heeft van alle richtingen geproefd. Maar in de zeefdrukklas bij juf Barbara kan hij zijn ei het meeste kwijt. Barbara Verstraete is de dochter van schilder, tekenaar en graficus Luc Verstraete en zet zijn werk verder als onder andere leraar aan de Academie. Haar vader heeft niet alleen een doorslaggevende invloed gehad op Geeert maar ook op een hele generatie cartoonisten en grafici zoals Ever Meulen, etc …

Maar zeefdrukken dus. Zeefdrukken is snel, je hebt meteen resultaat én je kan experimenteren met verschillende lagen tegelijkertijd. Soms maak je een werk helemaal kapot door er een laag aan toe te voegen en soms voeg je er dan nog een laag aan toe en is het weer helemaal terug. Geeert omschrijft zijn stijl dan ook als zeer intuïtief. Waar anderen soms uren nadenken over de ideale compositie, blijft hij experimenteren. Tot er iets moois overblijft. 

Andy Warhol was ook een zeefdrukker. Misschien is het daarom dat Geeert zich op de een of andere manier verwant voelt met het werk van de New Yorkse enfant terrible. (En dat hij gretig gebruik maakte van de reclame-cultuur vast ook). Maar misschien is het ook omdat het Warhol in de verste verte niet te doen was om het eindresultaat van wat hij maakte. Nee, wat hem veel meer waard was, was het plezier van het maken.

“Don’t think about making art, just get it done. Let everyone else decide if it’s good or bad, whether they love it or hate it. While they are deciding, make even more art.” 

Wat leidt tot een interessante paradox: want wie bepaalt de waarde van een kunstwerk? De kunstenaar die het maakt of degene die het wil kopen?

Ook bij ATELIER.kg gaan we het experiment niet uit de weg. Integendeel, het is door onszelf die speeltijd te gunnen dat we net met meer liefde kunnen werken voor onze klanten. En dus wilden we die paradox wel eens onderzoeken. 

- Kwam daarbij dat we ons atelier stilaan ook echt wel nodig hadden om in te werken. Plus dat met @kelly ook een hele karrenvracht boeken meekwamen. Kortom: de kunst stond in de weg.-

Dus wat als we van al die kunst nu zelf eens een nieuw kunstwerk maakten? Eén die de waarde van kunst onderzocht? Zeker in tijden als deze waar door corona kunst en cultuur heel hard onder druk waren komen te staan. Met Academies, musea en cultuurhuizen gesloten en zelfs bibliotheken op rantsoen. 

Tegelijk waren er heel veel mensen waar we het wel eens mee over die paradox wilden hebben. Familie en vrienden in de eerste plaats, maar ook mensen die ons nog niet kennen. Die we bewonderen om de slimme inzichten waarmee ze onze levens zo vaak via sociale media verrijken. (Ok, noem het gerust celebrity crushes 😅)

Dus stonden we in de voorbije maanden ettelijke keren aan te schuiven aan de rij voor het postkantoor in Mariakerke met een hele stapel pakketjes. Grote, kleine, dikke, dunne … Sommige vers van de pers, andere al enkele jaren ingepakt in bubbeltjeswrap, en nog andere al verschillende tentoonstellingen overleefd. 

De bestemmelingen verwachtten helemaal niets, hadden nergens om gevraagd. Maar kregen een dag later wel allemaal een werk in de bus. Met daarbij een lieve brief:

In totaal verstuurden we al 30 werken. Daarop kregen we 26 reacties. Dat is dus een directe respons van 87 %.

De respons ging van een telefoontje (4 %) over een spontaan bezoekje (12 %), al dan niet met lekker eten (8 %). 

Van de mensen die we kenden, reageerde 90 %.

Van de mensen die we nog niet kenden, reageerde 25 %.

Slechts 1 iemand stuurde het werk terug. Maar dat was met een vriendelijk verzoek om een ander werk in de plaats te krijgen dat beter paste in zijn interieur. Dus daar gingen we graag op in. Het ingeruilde werk, kan je alsnog hier aankopen.

Over mensen die het werk vernietigd hebben, weten we logischerwijs niets. Maar zij die de waarde in geld op onze rekening stortten, schatten de waarde ervan tussen de 7 en 1.000 euro in.

Over wie de waarde van kunst nu bepaalt: de koper of de verkoper zijn we nog niet veel wijzer. Want sommige werken - moeten we eerlijk toegeven - waren ons zelf ook meer waard. Omdat er langer aan gewerkt is, of omdat er iemand opstaat die we kennen.

Bovendien leidt ons dat naar een oude discussie met Bruno Van Caelenberg waaruit bleek dat ook het materiaal waarop een kunstenaar werkt de waardeperceptie beïnvloedt. Iets wat Geert deed beslissen om in zijn volgende reeks alweer te gaan experimenteren. Dit keer met fineer(hout). Als je daarvan op de hoogte wil blijven, volg je best @virtual_gallery_of_geeert op Instagram.

Maar terug naar het experiment … 

Dat werd heel toepasselijk Kunst i.p.v. Kussen gedoopt. 

En dat was voor ATELIER.kg als onderneming in opstart - die in volle coronatijden aan een netwerk, community, leads en followers moet bouwen - extreem veel waard!

Met dank aan iedereen die meehielp om dit experiment te laten slagen.